اسید پانتوتنیک (PA):
اسید پانتو تنیک بخشی از استیل کوآ، متابولیت واسطه ای چرخه اسیدسیتریک متابولیسم CHO و چربی است. تحقیقات بسیاری بر روی مکمل سازی این ویتامین انجام شده مثلا ویلیامز در سال 1985 به آثار سودمند مکمل سازی PA اشاره کرد.
در تحقیقات دیگر مشاهده میشود که مکمل سازی به اندازه یک گرم در روز هرگز به بهبود عملکرد منجر نمیشود. اما به طور کلی میزان مصرف مجاز روزانه آن در حدود 4 تا 7 میلی گرم میباشد.
فولئات(B9):
فولئات در متابولیسم های اسیدهای آمینه و سنتز اسید نوکلئیک به عنوان کوآنزیم عمل میکند. مقدار RDA فولئات در حدود 3 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن است که به RDA روزانه 200 میکروگرم برای مردان و 180 میکروگرم برای زنان منجر میشود.
پژوهشی بر روی شرکت کنندگان مسابقه ی تور فرانسه نشان میدهد که وقتی این ورزشکاران مواد ویتامینی مصرف میکنند، سطح طبیعی فولئات پلاسما، که معرف مصرف فولئات است افزایش می یابد.
ویلیامز در پژوهش دیگری عنوان کرد که مکمل سازی فولئات سطح طبیعی فولئات را برای دوندگانی که با کمبود مواجه میشوند حفظ مینماید اما در نحوه عملکرد موثر نیست.
بیوتن(B7):
بیوتن بخش ضروری کوآنزیمی است که بخش هیدروکسیل را انتقال می دهد و دی اکسید کربن را در بافتها تنظیم میکند.
تبدیل بیوتن به آنزیم فعال به وجود منیزیم و ATP بستگی دارد. بیوتن در متابولیسم CHO، چربی، پروپیونات و اسیدهای آمینه ی شاخه دار نقش مهمی ایفا میکند و در روده کوچک توسط میکروارگانیسم ها و قارچ ها ساخته میشود. اطلاعات درستی درمورد جذب کمّی آن و تعیین RDA برای بیوتن در دست نیست.
روزانه میزان 30 تا 100 میکروگرم به عنوان مصرف مجاز برای افراد بزرگسال توصیه شده است.
ویتامین C (اسید اسکوربیک):
ویتامین C احتمالا ویتامینی است که بیشترین مطالعه درباره آن صورت گرفته است. ویتامین C یک آنتی اکسیدان محلول در آب است و رادیکال های آزادی را که باعث آسیب سلولی میشوند دفع میکند. ویتامین E نیز از تخریب یکی دیگر از آنتی اکسیدان ها محافظت میکند.
ویتامین C در تعداد زیادی از واکنش های آنزیمی، از طریق عمل به عنوان انتقال دهنده الکترون مشارکت میکند و در سنتز کولاژن و کارنیتین دخالت دارد. (کارنیتین برای انتقال اسیدهای چرب با زنجیره طولانی از عرض غشاء میتوکندری پیش از اکسیداسیون مورد نیاز است).
ویتامین C جذب آهن را در روده افزایش میدهد و برای سنتز برخی از هورمون ها نیز مورد نیاز است. مطالعات انجام شده در زمان جنگ جهانی دوم نشان داد که کمبود ویتامین C ، توان و عملکرد بدنی سربازان را کاهش میدهد و احساس خستگی و درد عضلانی را هنگام فعالیت های شدید و پس از آن افزایش میدهد. با این حال تعداد زیادی از مطالعات انجام شده در آن زمان به دلیل ضعف روان شناسی، کنترل و طراحی آماری مورد انتقاد قرار گرفته است. مطالعات کنترل شده جدیدتری با شیوه دوسوکور نشان داده است که یک حالت متوسط کمبود ویتامین C عملکرد بدنی را در یک مرحله فعالیت ورزشی شدید کاهش نمیدهد. شاخص هایی وجود دارد که ممکن است ویتامین C میزان سازش پذیری گرمایی را افزایش دهد.
این موضوع برای ورزشکارانی که در مسابقات استقامتی در بخش های گرم زمین شرکت میکنند، میتواند مفید باشد. با این حال، مکمل سازی ویتامین C در مطالعات کنترل شده عملکرد را بهبود نداد. مطالعه درباره دوندگان استقامتی نشان داد که مکمل سازی ویتامین C قبل از دویدن ، به کاهش وقوع عفونتهای تنفسی منجر میشود. به طور کلی به استثنای افرادی که از رژیم غذایی کم کالری استفاده میکنند مصرف ویتامین C در ورزشکاران (باتوجه به رژیم غذایی آن ها) کافی است. ویتامین C یک آنتی اکسیدان قوی میباشد.
برای اطلاعات بیشتر در مورد سایر ویتامین ها اینجا کلیک کنید.