ویتامین E (آلفا _ توکوفرول):

ویتامین E یک آنتی اکسیدان است که رادیکال های آزاد را برای محافظت غشاهای سلولی از لیپید پراکسیدانها دفع میکند. این ویتامین همراه با ویتامین C، بتا_کاروتن و سلنیم عمل میکند و از همولیز سلول های قرمز خون جلوگیری میکند.

طی سال های 1970 تا 1980، پس از گزارش مکمل سازی این ویتامین بر روی اکسیژن مصرفی و عملکرد جسمانی، توجه ویژه ای به این ویتامین شد. تعداد زیادی از این مطالعات نیز مانند مطالعه بر روی ویتامین C خیلی دقیق نبوده و طرح آماری ضعیف داشته اند. حتی تحلیل های دقیق متون علمی و نتایج جدیدتر برگرفته از مطالعات “دوسوکور  “نتوانست دلایل محکمی برای بهبود عملکرد ارائه کند.

به طور کلی ورزشکاران استقامتی سطوح ویتامین E  سرم پایینی دارند. این نکته میتواند نشانه کمبود ویتامین E در مواد غذایی، یا افزایش استفاده از آن ها در مکانیسم های دفاعی آنتی اکسیدان باشد.

مکمل سازی ویتامین E  بنا بر ویژگی هایی که دارد، نسبت تستوسترون به کورتیزول را افزایش میدهد و بدین ترتیب میزان استرس را در شخص کاهش میدهد. این ویتامین قادر است پراکسیداسیون لیپید را هم در انسانها و هم در حیوانات کاهش دهد، چنان که از طریق افزایش وجود پنتان در هوای بازدمی اندازه گیری شد.

مطالعه در شرایط ارتفاع بالا نشان میدهد که ویتامین E میتواند پارامتر های عملکرد متابولیکی را تحت تاثیر قرار داده و کاهش دفع پنتان در هوای بازدمی (شاخص غیر مستقیم آسیب سلولی ناشی از رادیکال های آزاد)، نشان می دهد که ویتامین E میتواند اثر محافظتی داشته باشد. با این حال مشخص نیست که هنگام فعالیت ورزشی کدام بافتها در معرض بیشترین پراکسیداسیون لیپید قرار میگیرند.

احتمالا مهم ترین مکان ها بافت هایی است که هنگام فعالیت ورزشی مستعد کم خونی هستند مانند سیستم روده ای_معده ای، اما نه در عضلات. از آنجا که شرایط اندازه گیری آثار آن بر پاتولوژی رادیکال های آزاد امکان پذیر شده است، توجه زیادی به خواص آنتی اکسیداسیون ویتامین E میشود.

ویتامین A ، ویتامین D و ویتامین K :

گرچه در مورد اهمیت ویتامین های محلول در آب A،D و K برای سلامتی تردیدی نیست، اما هیچ مدرک مشخصی که نشان دهنده ی تاثیر این ویتامین ها بر پارامتر های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی همراه با ظرفیت عملکرد جسمانی باشد، در دسترس نیست. این ویتامین ها (به استثنای ویتامین K) بالقوه سمی هستند، بنابراین اگر برای یک مدت طولانی در مقادیر بالا مصرف شوند، یا به اندازه مصرف روزانه آن در شهروندان کشورهای غربی، به نظر کافی است و دیگر نیازی به مکمل سازی ندارد.

در این موضوع پس از تاثیر داروهای ضد کولاژن (آنتاگونیستهای ویتامین K ) بر فرایندهای تشکیل استخوان دریافتند که نقش ویتامین K در عمل تراکم توده ی استخوانی مفید است به همین ترتیب متعاقبا نقش ویتامین K بر تشکیل استخوان و پیشگیری از استئوپروز (پوکی استخوان) در حال بررسی است.

به تازگی اثر مکمل سازی ویتامین K به اندازه 10 میلی گرم در روز، روی 8 ورزشکار استقامتی زن مورد مطالعه قرار گرفت که چهار نفر آن ها برای بیش از یکسال آمنوره بودند و چهار نفر دیگر از داروهای خوراکی ضد بارداری استفاده میکردند.

در همه آزمودنی ها مشاهده شد که افزایش مصرف ویتامین K در شاخص های تشکیل استخوان با افزایش 15 تا 20 درصدی و در شاخص های تجزیه ی استخوان با کاهش هم زمان 20 تا 25 درصدی همراه است که نشان دهنده بهبود تعادل بین تشکیل استخوان  و از دست رفتن آن است.

به نظر میرسد که باید تحقیقات بیشتری انجام شود تا مشخص گردد که در زنان ورزشکار مکمل سازی بلند مدت ویتامین K برای سلامتی استخوان مفید است یا خیر.

برای اطلاعات بیشتر در مورد سایر ویتامین ها اینجا کلیک کنید.